(Προβληματισμοί με αφορμή το θέμα των ημερών, τα ομόφυλα ζευγάρια και τα δικαιώματα τους…)
Γράφει η Λένα Παπαντώνη
Είναι μεγάλος ο πειρασμός να σχολιάσω τα φροντιστήρια των κυβερνητικών βουλευτών εν όψει της κατάθεσης του νομοσχεδίου για τα ομόφυλα ζευγάρια. Ειδικά το γεγονός ότι αυτά γίνονται τμηματικά-κλειστά τμήματα που λέγαμε στα μαθητικά μας χρόνια-ώστε το μάθημα να γίνει περισσότερο κατανοητό και να αποφοιτήσουν έτοιμοι για τις εξετάσεις των καναλιών, ιντριγκάρει για πολύ τρολάρισμα. Όπως μεγάλος είναι ο πειρασμός να σχολιάσω και τις τριβές εντός και πέριξ της Εκκλησίας της Ελλάδος. Θα αντισταθώ όμως και θα προτιμήσω να ασχοληθώ με την ουσία του ζητήματος καταθέτοντας από τη μικρή αυτή γωνιά την προσωπική μου άποψη επί του θέματος. Θα συμφωνήσουμε φαντάζομαι ότι η εξέλιξη του ανθρώπινου γένους είναι ιστορικά γεμάτη αλλαγές και προσαρμογές σε νέα δεδομένα (Συνειδητά αποφεύγω να χρησιμοποιήσω εκφράσεις όπως πρόοδος για να μην ερεθίσω υπερ-ευαίσθητες χορδές ένθεν κακείθεν.)
Έχω ξεκαθαρίσει ότι οι άκρατοι δικαιωματισμοί των ημερών μας με βρίσκουν τουλάχιστον σκεπτική και επιφυλακτική μιας και εν πολλοίς εκτιμώ ότι είναι, σε σημαντικό βαθμό, οριακά άκριτοι. Ωστόσο δεν μπορώ να αρνηθώ ότι η αλλαγή δεδομένων κατοχυρώνει-ορθώς- δικαιώματα που σε παρελθόντα χρόνο ήταν αδιανόητα. Αρκεί να σκεφτούμε ότι στον σύγχρονο, πολιτισμένο, ελεύθερο, δυτικό κόσμο μας η κατάργηση της δουλείας μετρά οριακά 200 χρόνια και το δικαίωμα ψήφου των γυναικών καμιά εκατοστή max. Ο τρόπος βέβαια με τον οποίο έχουμε ανατραφεί, τα πρότυπα, οι εικόνες, οι αστικοί μύθοι έχουν παγιώσει στερεότυπα τα οποία δύσκολα εκριζώνονται. Με απλά λόγια άνθρωποι της γενιάς μου-πολλώ δε μεγαλύτεροι- οι οποίοι δηλώνουν ετερόφυλοι, αισθάνονται τουλάχιστον άβολα με την guy ατζέντα. Αλλά αυτό δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι πρόβλημα της πολιτείας!
Οι σεξουαλικές προτιμήσεις εκάστου αποτελούν επιλογή και αναφαίρετο δικαίωμά του το οποίο επιβάλλεται να είναι καθολικά αποδεκτό και να μην αποτελεί λόγο διαχωρισμού. Ως εκ τούτου θεωρώ λογικό ένα ομόφυλο ζευγάρι να απολαμβάνει τα ίδια δικαιώματα με το –στερεοτυπικά φυσιολογικό-ετερόφυλο ζευγάρι. Ανέκαθεν έβρισκα για παράδειγμα αδιανόητο το να μην υφίστανται κληρονομικά δικαιώματα μεταξύ ομόφυλων συντρόφων (με συνέπεια πολύ συχνά άνθρωποι εξοβελισμένοι από τις οικογένειές τους να κληροδοτούν-εκών άκων- περιουσίες σε όσους τους αντιμετώπιζαν ως μιάσματα και όχι σε όσους ήταν δίπλα τους μια ζωή). Θα πει κάποιος ότι αυτά λύθηκαν με το σύμφωνο συμβίωσης. Αφενός νομίζω πως αυτό δεν ισχύει απόλυτα και αφετέρου δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ενοχλείται η κοινωνία με τη λέξη «γάμος». Ίσως διότι μεταξύ των δικαιωμάτων που εξ αυτού απορρέουν είναι και το φλέγον ζήτημα της τεκνοθεσίας. Ερχόμαστε λοιπόν στην ουσία. Πρέπει ή δεν πρέπει τα ομόφυλα ζευγάρια να έχουν τέτοια δικαιώματα; Είναι φυσικά σαφές ότι ένα ζευγάρι γυναικών μπορεί να υπερβεί τα όποια κολλήματα σχετικά ευκολότερα από ένα ζευγάρι ανδρών.
Αφήνοντας όμως αυτό στην άκρη και αν επικεντρωθούμε στο κομμάτι της υιοθεσίας αυτό που πρέπει ουσιαστικά να αναρωτηθούμε είναι το τι είναι τελικά και επί της ουσίας καλύτερο για ένα παιδί. Το μεγάλο επιχείρημα των αρνητών είναι πως τα παιδιά έχουν ανάγκη μιας «κανονικής» οικογένειας, μιας οικογένειας δηλαδή με μάνα και πατέρα, με ξεκάθαρους ρόλους αρσενικού-θηλυκού. Εγώ σ αυτό έχω να αντιτείνω ότι τα παιδιά πρώτα και πάνω απ’ όλα έχουν ανάγκη από αγάπη, φροντίδα και ενδιαφέρον. Είναι λοιπόν προτιμότερο ένα παιδί να μεγαλώνει με όρους ιδρυματισμού απ΄ το να ανατρέφεται εντός μιας οικογένειας που δεν συμφωνεί με τα παραδοσιακά πρότυπα; Που είναι πιθανότερο να απολαύσει αγάπη; Και ας μην ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι είμαστε από τη φύση μας εγωιστές και διεκδικούμε όσο περισσότερο μπορούμε να κερδίσουμε από το ενδιαφέρον των άλλων κάτι που ακόμη και το τέλειο ίδρυμα είναι αδύνατο να δώσει. Προφανώς και δεν λέω ότι ένα ομόφυλο ζευγάρι συνιστά de facto καλύτερο περιβάλλον από ένα ίδρυμα. Αυτό εξάλλου δεν ισχύει ούτε για τις «παραδοσιακές» οικογένειες. Διότι αν ίσχυε δεν θα υπήρχαν ιδρύματα για εγκαταλειμμένα, κακοποιημένα ή παραμελημμένα παιδιά-καρπούς «φυσιολογικών» οικογενειών. Και εν τέλει τι είναι φυσιολογικό; Τι κάνει ένα περιβάλλον κατάλληλο ή ακατάλληλο;
Η «σωστή» σεξουαλική προτίμηση καθιστά από μόνη της αυτομάτως δυο ανθρώπους ικανούς γονείς; Λυπάμαι αλλά προσωπικά δεν μπορώ να το δω έτσι. Γνώμη μου λοιπόν είναι πως τα ζητήματα της υιοθεσίας πρέπει να ρυθμιστούν επί τω βελτίω-και όχι, δεν εννοώ το υιο- να μπορεί να γίνει θυγατερό!- ώστε τα παιδιά να φεύγουν ευκολότερα και γρηγορότερα από ιδρύματα με κατεύθυνση αρμονικές και λειτουργικές οικογένειες. Και αυτές τις φτιάχνουν οι ισορροπημένοι άνθρωποι ασχέτως φύλου. Οφείλω βέβαια να ξεκαθαρίσω ότι θεωρώ εντελώς διαφορετικό το ζήτημα της παρένθετης μητρότητας- και όχι μόνο για τα ομόφυλα ζευγάρια. Εκεί οι όροι και οι προϋποθέσεις επιβάλλεται να είναι εξαιρετικά αυστηροί διότι εύκολα μπορούμε να καταλήξουμε σε ένα ανεξέλεγκτο και χυδαίο «εμπόριο μήτρας». Η υιοθεσία έχει ένα μεγαλείο ψυχής διότι υπερβαίνει ακριβώς αυτή τη βιολογική παρόρμηση. Παίρνεις κάτι ξένο και το αγαπάς ως κομμάτι σου. Αντιθέτως όταν ένα ζευγάρι που δεν μπορεί εκ της φύσεώς του να τεκνοποιήσει το ίδιο (ένα ζευγάρι ανδρών δηλαδή) αλλά επιδιώκει την με κάθε τρόπο και μέσο δημιουργία ενός δικού του απογόνου, ενός όντος που θα φέρει συγκεκριμένα γονίδια, μπορεί να είναι βιολογικά ερμηνεύσιμη όμως εν τέλει υποκρύπτει και έναν άκρατο εγωκεντρισμό, μια ανισορροπία χαρακτήρα που κατ’ εμέ το καθιστά ακατάλληλο γονεϊκό πρότυπο. Τελικά η οικογένεια ως έννοια δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ακόμη ανθρώπινη επινόηση- υπό την έννοια ότι δεν υφίσταται στη φύση με τη μορφή που την αντιλαμβανόμαστε.
Όπως λοιπόν εμείς είμαστε που ορίζουμε το ηθικό και το μη ηθικό, το σωστό και το λάθος, το καλό και το κακό δίχως αυτά να είναι σταθερά και αναλλοίωτα στην πάροδο των αιώνων έτσι μπορούμε να επανα-ορίσουμε, να επεκτείνουμε αν θέλετε, την έννοια της οικογένειας. Αρκεί πάντα να διασφαλίζεται ότι ο πυρήνας της είναι ο Άνθρωπος. Homo στα Λατινικά…
